نقش فعالیت‌های استارتاپی در توسعه اقتصادی اندونزی/ چالش کمبود نیروی متخصص
بانک جهانی در گزارش اخیر خود، از اندونزی به عنوان پنجمین قدرت اقتصادی جهان در سال ۲۰۲۴ نام برده است. کشوری که در حال حاضر پس از سنگاپور، دومین مقصد جذاب برای سرمایه‌گذاران خارجی در منطقه جنوب شرقی آسیا (SEA) به شمار می‌رود. بسیاری از کارشناسان در تشریح دلایل تحقق این دستاوردها به مواردی مانند رشد چشمگیر فعالیت‌های استارتاپی در اندونزی، به ویژه طی سالیان اخیر اشاره می‌کنند.
در حال حاضر، اندونزی دارای بالاترین نرخ رشد در فعالیت‌های مبتنی بر فناوری اطلاعات و ارتباطات در منطقه SEA است. میانگین رشد سالانه این کشور در این حوزه، پس از سال ۲۰۱۵ بالغ بر ۴۵ درصد بوده است. در همین رابطه، پیش‌بینی‌ها حاکی از رشد ارزش فعالیت‌های مبتنی بر ICT در اندونزی به بیش از ۱۳۰ میلیارد دلار در سال ۲۰۲۵ است.
زیست‌بوم استارتاپی اندونزی
بر اساس رتبه‌بندی موسسه StartupBlink در سال ۲۰۲۰، اندونزی در رتبه ۵۴ برترین زیست‌بوم‌های استارتاپی جهان قرار دارد. از جمله محبوب‌ترین فعالیت‌های استارتاپی در این کشور می‌توان به نرم‌افزار، تجارت الکترونیک و خدمات مالی دیجیتال اشاره نمود. در همین رابطه، جاکارتا قطب فعالیت‌های نوآورانه و استارتاپی اندونزی محسوب می‌شود. شهری که با دو پله سقوط نسبت به سال ۲۰۱۹، در رتبه ۴۱ برترین شهرهای استارتاپی جهان قرار گرفته است. در همین زمینه، شهرهای باندونگ و تانگرانگ با کسب رتبه‌های ۳۸۹ و ۵۱۵ جهان، در رتبه‌های بعدی برترین شهرهای استارتاپی اندونزی قرار دارند.
کمبود نیروی کار متخصص
زیست‌بوم استارتاپی اندونزی با وجود رشد چشمگیر طی سالیان اخیر، همچنان با برخی چالش‌های اساسی مواجه است. در همین رابطه، کمبود نیروی کار متخصص را می‌توان مهمترین مانع موجود بر سر راه شرکت‌های استارتاپی این کشور دانست. در مطالعه‌ای که با حضور بیش از ۳۵۰۰ نفر از مدیران شرکت‌های اندونزیایی صورت گرفته است، ۵۰ درصد از این افراد از کمبود نیروی کار ماهر به عنوان یک مانع مهم در مسیر فعالیت‌های خود یاد کرده‌اند. در همین زمینه، پیامدهای چنین چالشی برای زیست‌بوم استارتاپی این کشور را می‌توان در قالب موارد زیر خلاصه کرد.
• دستمزد بسیار بالای نیروی کار متخصص در نتیجه کمبود آن (به عنوان مثال، دستمزد یک مهندس نرم‌افزار در اندونزی، سه تا پنج برابر میانگین دستمزد در منطقه جنوب شرقی آسیا است).
• عدم فعالیت بلندمدت افراد متخصص در یک شرکت به دلیل وجود موقعیت‌های شغلی فراوان.
