دموکرات ها در یک دهه آینده به کدام سو می روند؟
به گزارش اکونومیست، دموکرات‌ها در مسیر پذیرفتن شکست در رده‌های پایین‌تر ایالتی و رقابت برای نایب فرماندار و نیز دادستان کل هستند. در نیوجرسی هم فیل مورفی فرماندار فعلی، علیرغم پیروزی ۱۴ امتیازی در سال ۲۰۱۷، تنها یک درصد تا شکست فاصله داشت. جناح مترقی حزب حتی بدتر از این عمل کرد: رای دهندگان در مینیاپولیس تصمیم جایگزینی اداره پلیس شهر با «اداره امنیت عمومی» را رد کردند و یک نامزد سوسیالیست شهرداری در بوفالوی نیویورک در مقابل رقیب خود شکست خورد. ریشه این نتایج ساده است: حزبی که در قدرت است در انتخابات عملکرد ضعیفی داشته اما اندازه و شکل شکست، شانس دموکرات‌ها برای حفظ اکثریت کنگره در رقابت‌های میان‌دوره‌ای سال آینده را تضعیف می‌کند.
چند عامل ممکن است عملکرد ضعیف دموکرات‌ها را تشدید کند. بایدن امیدوار بود که نامزدهای دموکرات در مورد تمام دستاوردهای حزب تا به امروز به خود ببالند اما اوضاع به نحو دیگری رقم خورد. تری مک اولیف که از یانکین شکست خورد، کمپین بدون هیجانی به راه انداخت که تقریبا به طور کامل بر ترامپ که در انتخابات حضور نداشت متمرکز بود. رای دهندگان جمهوری‌خواه میانه‌رو که از سال گذشته از بایدن برای کنار گذاشتن ترامپ از قدرت حمایت کردند، ممکن است مسیر بازگشت به قدرت را پیدا کرده باشند.
در مقابل، یانکین برای میانه‌روها به اندازه کافی میانه‌رو و برای رای‌دهندگان راست‌گرا هم به اندازه کافی ترامپی به نظر می‌رسید. کمپین او بر حقوق والدین و آموزش متمرکز بود. او متعهد شد که تئوری انتقادی – نژادی را در مدارس ممنوع کند. مک اولیف این تاکتیک را یک سوت سگ نژادپرستانه خواند اما نتوانست پاسخ قانع‌کننده‌تری در مقابل آن ارائه یا دیدگاه مثبت گسترده‌تری برای ایالت ارائه دهد. نیوجرسی هم از الگوی مشابهی پیروی کرد. جک سیاتارلی نامزد جمهوری‌خواه برای کسب پست فرمانداری، کمپین معتدلی اداره کرد که بر کاهش مالیات متمرکز بود و از نام بردن از ترامپ اجتناب کرد. کم حرفی مورفی هم ممکن است در پایین نگه داشتن محبوبیت دموکرات‌ها تاثیرگذار بوده باشد.
با این حال نیروی بزرگتر در این بازی، واکنش معمول علیه حزبی است که کاخ سفید را در کنترل خود دارد. رقابت فرماندار ویرجینیا از سال ۱۹۸۱ در همه رقابت‌ها علیه رییس‌جمهوری تازه منتخب تغییر کرده است. میانگین نوسان اختلاف آرا در برابر حزب فعلی حدود ۱۰ درصد است اگرچه در موارد نادر می‌تواند تا ۱۷ درصد هم برسد. در مقایسه، اختلاف آرای دو نامزد دموکرات در نیوجرسی و ویرجینیا به صورت متوسط ۱۴ درصد کمتر از اختلاف آرای بایدن در برابر ترامپ در همان شهرها در سال ۲۰۲۰ بوده است. به عبارت دیگر علیرغم محاسن یا مضرات هر یک از نامزدها، دموکرات‌ها با الگوهای قابل پیش بینی شورش علیه حزب حاکم مواجه شدند.
کریستوفر ولزین دانشمند علوم سیاسی در سال ۱۹۹۵ در مقاله‌ای در یک ژورنال نظریه‌ای سیاسی با همین نام ایجاد و مشاهده کرد که دموکراسی در آمریکا «ترموستاتیک» است. او از داده‌های ترجیحات و سطوح مخارج دولت استفاده کرد تا نشان دهد آنها در یک رابطه کمی معکوس حرکت می‌کنند. آنجایی که دولت پول بیشتری خرج می‌کند، مردم خواهان هزینه کرد کمتر هستند و بالعکس و انتخابات نیز تا حدودی ترموستاتیک است. زمانی که یک حزب قدرت را در دست می‌گیرد اعضای آن در معرض نارضایتی مردم با توجه به گلایه از دولت قرار می‌گیرند. تحرکات سراسری علیه دموکرات‌ها روز سه‌شنبه هفته گذشته شاهد دیگری بر این روند بود. به عنوان مثال، کووید – ۱۹ و مشکلات زنجیره تامین اگرچه ممکن است تقصیر بایدن نباشد اما در هر صورت رییس‌جمهوری مقصر است.
در شرایطی که به نظر می‌رسد نتایج انتخابات در سایر نقاط کشور در ظاهر گویای نکاتی است، اما دمکرات‌ها پاسخ روشنی برای معضلات حزب ندارند. نگاهی به نتایج همه‌پرسی برای جایگزینی اداره پلیس در مینیاپولیس، مینه‌سوتا با «وزارت امنیت عمومی» که کمتر بر مجازات و تاکتیک‌های سنتی اجرای قانون و بیشتر بر رسیدگی به نابرابری‌های اجتماعی و علل آن و جرم متمرکز بود، گویای این مسائل است. شکست این رویای «بیدار» در یک شهر لیبرال می‌تواند به عنوان طعنه‌ای برای چپ‌گراترین اعضای حزب دموکرات و سمی کردن نام تجاری آنها تلقی شود، اگر این به خاطر نتایج رای‌گیری در آستین تگزاس نباشد، جایی که رای‌دهندگان پیشنهاد افزایش بودجه و نیروی کار پلیس را رد کردند. بیش از هر چیز به نظر می‌رسید که حال و هوای رای‌دهندگان آمریکایی بازتابی از عدم محبوبیت عمومی حزب دموکرات و رهبر آن باشد.
احتمالا ترموستات سردتر خواهد شد. نه تنها رای دهندگان تمایل دارند در رقابت‌های انتخاب فرماندار در مقابل روسای جمهوری قرار بگیرند بلکه تمایل دارند آنها را در انتخابات میان‌دوره‌ای کنگره نیز مجازات کنند. از سال ۱۹۳۴، حزب کنترل کننده کاخ سفید به صورت متوسط ۲۸ کرسی در مجلس و ۴ کرسی در سنا را از دست داده است. یک واکنش ترموستاتیک، کنترل حزب بر کنگره را برای حداقل پنج سال و شاید چهار سال پس از آن تهدید می‌کرد.
اگر بایدن یا کامالا هریس معاون او در انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۲۴ پیروز شوند، در نهایت سال ۲۰۲۸ شکست خواهند خورد (با این فرض که روسای جمهوری معمولا دو دوره پیروز می‌شوند) در چنین شرایطی پویایی ترموستاتیک تا اولین انتخابات میان دوره‌ای با ریاست جمهوری جمهوری‌خواهان در ۲۰۳۰به نفع دموکرات‌ها نخواهد بود. اما حتی در سناریویی که بایدن و یا دیگر کاندیدای دموکرات‌ها در انتخابات سال ۲۰۲۴ شکست بخورند و دموکرات‌ها کنترل کنگره را در سال ۲۰۲۶ بار دیگر به دست بیاورند، همچنان دو دوره پس از انتخابات میان‌دوره‌ای سال آینده بدون قدرت در مجلس قانون‌گذاری حضور خواهند داشت. اگر نتایج سوم نوامبر عمدتا از الگوهای معمول سیاست آمریکا نشات بگیرد، با وجود کاهش محبوبیت بایدن، دهه سیاهی برای دموکرات‌ها در پیش خواهد بود. بررسی‌ها نشان می‌دهد که حزب هیچ استراتژی صحیحی برای مبارزه با چنین مسائلی ندارد.
