The King Of Staten Island

The King Of Staten Island استتن آیلند به کارگردانی جاد اپتاو و بازی پیت دیویدسون روایتی از زندگی خود دیویدسون (استندآپ کمدین اهل ایالات متحده آمریکا) است و وقایع زندگی او را به خصوص پس از مرگ پدرش در وقایع ۱۱ سپتامبر دنبال می‌کند.

وقتی کارگردانِ کمدی سازی چون جاد اپتاو یک فیلم نیمه زندگینامه‌ای را با محوریت زندگی و روانِ شخصیتی، مانند پیت دیویدسون به تصویر می‌کشد نتیجه می‌شود یک نگاه کُمیکِ تاریک به بیماری‌های روانی و اضطراب‌های عجیب ناشی از آسیب‌های گذشته و دوران کودکی.

این فیلم، پیت دیویدسون را که اساساً نقش خودش را بازی کرده، به اسکات کارلین تبدیل کرده است. او دارای مسائل ذهنی و عاطفی تاریکی است، شوخی‌های “خاصی” می‌کند، و به طور کلی تجسم کلیشه‌های کندتر چنین شخصیت مُنزوی در این هزاره است. فیلمنامه پادشاه استتن آیلند خیلی بدیع و بکر نیست، اما زمینه را برای بررسی آسیب‌های خانوادگی گذشته و کشف خود واقعی انسان فراهم می‌کند.

این همسویی بین دنیای واقعی دیویدسون و شخصیت ساختگی او در فیلم یعنی اسکات، منجر به عملکردی قدرتمند می‌شود، اما لزوماً این احوالات شخصیتی برای بیننده عام، بازی لذت بخشی نیست. مطمئناً شایع‌ترین شکایت درباره آثار جاد اپتاو به عنوان یک فیلمساز این است که او واقعاً از ساخت فیلم‌های زیر دو ساعت متنفر است، که با توجه به کوتاه بودن طول کمدی متوسط استودیویی و حوصله پایین بیننده قرن ۲۱ این اتفاق کمی مشکل ساز است.

گرچه اپتاو به وضوح دوست دارد اجازه دهد صحنه‌ها نفس بکشند و تا جایی که لازم است ادامه داشته باشند، اما تعداد زیادی سکانس فرعی کوچک و صحنه‌های نسبتاً بی نتیجه در این اثر وجود دارد که مطمئناً باید از این فیلم بریده می‌شد، یا حداقل برای فهم بهتر بیننده تدوین روان تری بر روی آن‌ها اتفاق می‌افتاد.

فیلم از نظر تعداد شخصیت بسیار شلوغ است، البته این کثرتِ شخصیت بر بازی‌های داخل آن تأثیر بدی نگذاشته اما شلوغ بودن صحنه پرداخت شخصیت را دچار تزلزل کرده است. با این اوصاف، بازهم نکات فراوانی در پادشاه استتن آیلند وجود دارد که دیدن آن را آسان می‌کند.

یکی از نکات قابل توجه فیلم بازی پیت دیویدسون در نقش اسکات است. این کمدین به لطف ذوق و سلیقه اکتسابی‌اش در اجرای این شخصیت، یک بازی ظریف و سرگرم کننده ارائه داده است. اجرای دیویدسون به گونه‌ای است که انگار او روح رنج دیده و بیمار خود را به مخاطب تحمیل می‌کند.

گرچه احتمالاً تعداد کمی از افراد این فیلم را خنده دارترین اثر کارنامه جاد اپتو می‌دانند، اما این کار کاملاً خنده‌های مورد نیاز در چنین اثری را فراهم می‌کند. بسیاری از شوخ طبعی‌های داخل فیلم از مکان‌های تاریک لحن آن ناشی می‌شود، به ویژه زمانی که اثر پیرامون مرگ و میر جریان دارد. این لحظات با صداقت وحشیانه‌ای که گاهاً به همان اندازه تکان دهنده و سرگرم کننده است بیننده را با خود همراه می‌کند.

بیش از هر فیلم دیگر جاد اپتو، پادشاه استتن آیلند چیزهای زیادی در مورد وضعیت امروز جهان در ذهن دارد و یکی از معدود نقاط مهم فیلم همینجا است. در واقع بومِ گسترده فیلم این است که اپتو چقدر آزاد بوده تا جهان بینی خود را بیان کند. فیلمساز با این روش افکارش پیرامون جنبش Me Too، درگیری بین نسلی، وضع زندگی طبقه متوسط و حتی بهداشت روان و فرهنگ کار آمریکایی را به منظره نمایش می‌گذارد.

در مجموع پادشاه استتن آیلند با تلاش جاه‌طلبانه خود برای مخلوط کردن مضمون‌هایی چون غم و اندوه با یک شور آشوب انگیز و یک داستان کاملاً شخصی، فضایی را فراهم کرده است که بیننده هم لبخندی به لبش بیایید و هم از ته دل آهی برای زندگی گاهاً حیف شده‌اش بکشد.

شاید ارتباط گیری یک مخاطب عام با چنین اثری سخت باشد، چرا که این فیلمِ جاد اپتو فاصله زیادی با یک کمدی شنگول استودیویی دارد. اما فراموش نکنیم که امثال پادشاه استتن آیلند می‌توانند برخی از مفاهیم احساسی نسبتاً تازه را برای این ژانر خلق کنند.

من واقعاً دوست داشتم پادشاه استتن آیلند را از ته دل دوست داشته باشم. اما ایرادات درون آن این اجازه را به من نمی‌دهد. برای مثال این فیلم تمام قطعات لازم برای ایجاد یک پرتره جذاب از یک روح آسیب دیده را در خود داشت، اما طرحِ همراه با جهت دهی متداول جاد اپتو، هر لحظه این اثر را از رسیدن به هدفش عقب نگه می‌دارد. اگر فیلم ۹۰ دقیقه بود، کار می کرد. اما در ۱۳۶ دقیقه، پادشاه استتن آیلند یک شعار طولانی برای یک خطِ پایان غیر دراماتیک است.

در نتیجه باید بگویم پادشاه استتن آیلند مانند تمام فیلم‌های جاد اپتو بیش از حد طولانی و بدون تمرکز است، اما یک پیت دیویدسون قابل درک و یک تیم بازیگری خوب دارد که می‌تواند شما را جذب کند. بنابراین اگر می‌خواهید جدی‌ترین کمدی این کارگردان را تجربه کنید این فیلم را از دست ندهید.